ANG PAGKAKAIBA NG NASA LOOB AT NG NASA LABAS NG IGLESIA

Ni Greg F. Nonato

"Maging sa pagkabuhay na mag-uli ay malaki ang pagkakaiba ng kaanib sa Iglesia at ng hindi kaanib."

PINANINIWALAAN NG MARAMI na ang lahat ng relihiyon ay magkakapareho lamang sa harap ng Diyos. Kaya ang iba ay hindi maselan sa pagpili ng relihiyong inaaaniban. Kung alin ang babagay sa kanilang kursunada at paraan ng pamumuhay ay doon sila umaanib.

Sang-ayon kaya sa pagtuturo ng Biblia ang paniniwalang ang lahat ng relihiyon ay magkakatulad lamang sa harap ng Diyos? Ganito kaya ang itinuro ni Cristo at ng Kaniyang mga apostol? Ayon sa pagtuturo ng Biblia, ganito ang pahayag ni Apostol Pablo:

"Ngayon nga'y wala nang anomang hatol sa mga na kay Cristo Jesus." (Roma 8:1)

Pansinin na hindi sinabi ni Apostol Pablo na ang lahat ng tao o kahit sino na lamang ay wala nang hatol. Ang tinitiyak ng Biblia na wala nang hatol o hindi na parurusahan ay ang mga na kay Cristo.

Mahalaga, kung gayon, na malaman ng tao kung sino ang tinutukoy ni Apostol Pablo na mga na kay Cristo at dito siya dapat mapabilang upang hindi makasama sa mga parurusahan.

ANG MGA WALA NANG HATOL

Sino ang mga taong na kay Cristo at hindi na hahatulan? Ganito ang mababasa sa Biblia:

"Ay gayon din tayo, na marami, ay iisang katawan kay Cristo, at mga sangkap na samasama sa isa't isa." (Roma 12:5)

Ang mga taong kay Cristo ay itinulad sa mga sangkap na sama-sama sa iisang katawan. Ang tinutukoy na katawang kay Cristo ay ang Iglesia Niya:

"At siya ang ulo ng katawan, sa makatuwid baga'y ng iglesia." (Col. 1:18)

Ang Iglesiang ito na katawan ni Cristo ang tinatawag ng Biblia na Iglesia ni Cristo (Roma 16:16). Kaya, nakatitiyak ang mga kaanib sa Iglesia ni Cristo na maliligtas sila sa hatol o parusa.

Batay sa mga katotohanang ito, maituturing kaya na magkapareho lamang o walang pagkakaiba ang kaanib sa tunay na Iglesia at ang hindi kaanib? Hindi rin kaya hahatulan o parurusahan ang nasa labas nito? Ganito ang nakasulat sa Biblia:

"Datapuwa't sa nangasa labas ay Dios ang humahatol. Alisin nga ninyo sa inyo ang masamang tao."  (I Cor. 5:13)

Tinitiyak ng Biblia na ang mga nasa labas ay hahatulan o parurusahan ng Diyos. Kaya isang malaking kamalian ang paniniwalang makakapareho lamang na sa Diyos ang lahat ng relihiyon at walang pagkakaiba ang kaanib at hindi kaanib sa Iglesia ni Cristo.

ANG MGA TAGAPAGMANA NG PANGAKO

Pinatutunayan ng Biblia na ang mga kay Cristo ang kinikilalang binhi ni Abraham at mga tagapagmana ng pangako ng Diyos:

"At kung kayo'y kay Cristo, kayo nga'y binhi ni Abraham, at mga tagapagmana ayon sa pangako." (Gal. 3:29)

Pansining muli na hindi sinasabi sa Biblia na ang lahat ng tao ay mga tagapagmana ng mga pangako. Sa halip, ang mga kay Cristo ang magmamana ng mga pangako. Ano ang pangako na mamanahin ng mga kay Cristo?

"At ito ang pangakong kaniyang ipinangako sa atin, ang buhay na walang hanggan." (I Juan 2:25)

"Nguni't, ayon sa kaniyang pangako, ay naghihintay tayo ng bagong langit at ng bagong lupa, na tinatahanan ng katuwiran." (II Ped. 3:13)

Pinangakuan ang mga kay Cristo ng buhay na walang hanggan. Ang mga kay Cristo rin ang maninirahan sa bagong langit at bagong lupa na tinatahanan ng katuwiran. Kaya, hindi ang lupang ito na ating kasalukuyang tinatahanan ang inaasahan ng mga kay Cristo. Itinuturing nila na sa lupang ito ay manlalakbay lamang sila (Heb. 11:13) at ang tunay nilang bayan ay nasa langit (Filip. 3:20).

Tunay na mapalad ang mga kay Cristo o ang mga sangkap ng Kaniyang katawan o Iglesia.

Pareho lamang ba ang kapalaran ng kaanib at hindi kaanib sa Iglesia? Ang mga hiwalay kay Cristo o hindi sangkap ng Kaniyang katawan o hindi kaanib sa Iglesia ay magmamana rin kaya ng mga pangako ng Diyos? Ganito ang nakasulat sa Biblia:

"Hiwalay kayo noon kay Cristo at hindi kabilang sa Israel. Wala kayong bahagi sa tipan at pangako ng Dios sa kanila. Wala kayong Dios o pag-asa sa kaligtasan." (Efe 2:12, Salita ng Buhay)

Ang hiwalay kay Cristo ay hindi kabilang sa Israel kung kaya hindi ibinibilang na binhi ni Abraham. Bukod dito, ang hiwalay kay Cristo o wala sa Iglesia ni Cristo ay walang bahagi sa tipan at mga pangako. Wala silang karapatang maglingkod sa Diyos at wala silang pag-asa sa kaligtasan. Kaya hindi totoo na magkapareho lamang at walang pagkakaiba ang kaanib sa Iglesia ni Cristo at ang hindi kaanib. Malaki ang pagkakaiba ng mga taong nasa loob ng Iglesia at ng mga nasa labas.

MAGKAIBA SA PAGKABUHAY NA MULI

Sa muling pagparito ng Panginoong Jesucristo, kapag binuhay nang muli ang mga namatay, pareho lamang ba't walang pagkakaiba ang kaanib at di kaanib ng Iglesia ni Cristo? Ang sabi sa Biblia:

"Sapagka't ang Panginoon din ang bababang mula sa langit, na may isang sigaw, may tinig ng arkanghel, at may pakakak ng Dios: at ang nangamatay kay Cristo ay unang mangabubuhay na maguli; Kung magkagayon, tayong nangabubuhay, na nangatitira, ay aagawing kasama nila sa mga alapaap, upang salubungin ang Panginoon sa hangin: at sa ganito'y sasa Panginoon tayo magpakailan man." (I Tes. 4:16-17)

Ang mga namatay kay Cristo, ayon sa mga apostol, ang unang mabubuhay na muli, at ang mga daratnang buhay ay aagawing kasama nila upang sumalubong sa Panginoon at sila'y sasa Kaniya magpakailan man. Kasama ba sa unang pagkabuhay na mag-uli ng mga patay ang mga hindi kaanib sa Iglesia? Ganito ang nakasulat sa Biblia:

 "Ang mga iba sa mga patay ay hindi nangabuhay hanggang sa naganap ang isang libong taon. Ito ang unang pagkabuhay na maguli."(Apoc. 20:5)

Maging sa pagkabuhay na mag-uli ay malaki ang pagkakaiba ng kaanib sa Iglesia at ng hindi kaanib. Ang mga kay Cristo ang unang mabubuhay na mag-uli samantalang ang hindi kay Cristo ay hindi mangabubuhay hanggang sa maganap ang isang libong taon. Pareho lang kaya na magiging mapalad ang kasama sa unang pagkabuhay na muli at ang bubuhayin makalipas ang isang libong taon? Ganito ang sagot ng Biblia:

"Mapalad at banal ang makalakip sa unang pagkabuhay na maguli: sa mga ito'y walang kapangyarihan ang ikalawang kamatayan; kundi sila'y magiging mga saserdote ng Dios at ni Cristo, at mangaghaharing kasama niya sa loob ng isang libong taon." (Apoc 20:6)

Ang mapalad ay yaong makakalakip sa unang pagkabuhay na mag-uli sapagkat wala nang kapangyarihan sa kanila ang ikalawang kamatayan o ang kaparusan sa dagat-dagatang apoy (Apoc. 20:14). Ito ay kaayon ng pangako ni Cristo sa Kaniyang Iglesia na ang kapangyarihan ng kamatayan ay hindi mananaig dito (Mateo 16:18).

Sa kabilang dako, magiging mapalad din kaya ang mga hindi kaanib sa Iglesia o ang mga bubuhayin makaraan ang isang libong taon? Ganito ang matutunghayan sa Biblia:

"At kung maganap na ang isang libong taon, si Satanas ay kakalagan sa kaniyang bilangguan. At lalabas upang dumaya sa mga bansa na nasa apat na sulok ng lupa, sa Gog at sa Magog, upang tipunin sila sa pagbabaka: na ang bilang nila ay gaya ng buhangin sa dagat. At nangagsipanhik sila sa kalaparan ng lupa, at kinubkob ang kampamento ng mga banal, at ang bayang iniibig: at bumaba ang apoy mula sa langit, at sila'y nasupok." (Apoc. 20:7-9)

Ang hindi kasama sa unang pagkabuhay na mag-uli, na ito nga ay ang mga hindi kaanib sa Iglesia, ay sawimpalad sapagkat nakasulat sa Biblia na bagaman sila ay bubuhayin, ang apoy ay bababa mula sa langit upang sila ay supukin.

Mga mahal naming mababasa, huwag natin itong ipagwalang-bahala. Alisin natin sa ating isipan ang maling paniniwala na ang lahat ng relihiyon ay magkakapareho lamang sa harap ngh Diyos. Pawiin natin sa ating isipan ang paniniwala na walang pagkakaiba ang nasa loob at ang nasa labas ng tunay na Iglesiang kay Cristo. Gaya ng ating tinalakay, napakalaki ng pagkakaiba ng mga kay Cristo o kaanib sa kaniyang Iglesia kaysa hindi kaanib o hindi kay Cristo. Ang maging kay Cristo ay katumbas ng pagiging ligtas sa hatol sa Araw ng Paghuhukom. Ang pagiging kay Cristo ay katumbas ng pagmamana ng mga pangako ng Diyos. Ang maging kay Cristo ay katumbas ng unang pagkabuhay na muli at paghaharing kasama ni Cristo sa Kaniyang pagparito.

Mula sa Pasugo: God's Message Magazine: July 2011/ Volume 63/ Number 7/ ISSN 0116-1636/pp. 25-27

ANG MAY KARAPATAN SA TUNAY NA PAGLILINGKOD

Ni  Ruben C. Santos

NAPAKARAMING BILANG NG mga tao ngayon na nag-uukol at nagsasagawa ng iba’t-ibang paraan ng paglilingkod sa Diyos. Palibhasa’y alam nila na ang hindi paglalaan o pag-uukol ng tao ng paglilingkod sa Diyos ay kawalan ng malaking utang na loob sa Diyos na Maylalang sa kaniya. Subalit kung mahalaga na kilalanin ng tao na katutubong pananagutan niya na maglingkod at sumamba sa Diyos, mahalaga ring matiyak ng tao na ang ginagawa niyang paglilingkod ay magiging katanggap-tanggap sa Diyos. Bakit? Sapagkat hindi lahat ng uri ng paglilingkod na ginagawa ng tao kahit pa ipatungkol niya sa Diyos ay pahahalagahan at tatanggapin na ng Diyos, ayon sa Biblia.

PINATUTUNAYAN NG BIBLIA
Ang ating Panginoong Jesucristo mismo ang sumitas sa sinabi ng Diyos na walang kabuluhan ang pagsamba ng tao sa Diyos kailanma’t ang pagsambang iyon ay nakasalig sa aral at utos ng mga tao gaya ng mababasa sa Biblia na ganito:

“Datapuwa’t walang kabuluhan ang pagsamba nila sa akin, Na nagtuturo ng kanilang pinakaaral ang mga utos ng mga tao.” (Mat. 15:9)

Ipinakita rin at ipinaliwanag ni Cristo na kahit ang paglilingkod ng tao sa Kaniya (kay Cristo) na hindi nakasalig o nakabatay sa kalooban o mga utos ng Diyos ay hindi ikapagiging dapat sa pagpasok sa kaharian ng langit:

“Hindi lahat ng tumatawag sa akin, Panginoon, Panginoon, ay papasok sa kaharian ng langit, kundi yaon lamang sumusunod sa kalooban ng aking Amang nasa langit”  (Mat. 7:21, Magandang Balita Biblia)

Ayon sa ating Panginoong Jesucristo, may mga taong namamanginoon sa Kaniya, nangaral at nakapagpalayas pa ng mga demonyo sa pangalan Niya, at nakagawa ng mga kamangha-manghang mga gawa o kababalaghan sa pangalan din Niya, ngunit tiniyak Niyang hindi pa rin papapasukin sa kaharian ng langit. Mababasa natin ang pahayag Niyang ito gaya ng mga sumusunod: 

“Pagdating ng huling Araw, marami ang magsasabi sa akin, ‘Panginoon, nangaral po kami at nagpalayas ng mga demonyo, at gumawa ng mga kababalaghan sa inyong pangalan!’ At sasabihin ko sa kanila, ‘Kailanma’y hindi ko kayo nakilala. Lumayo kayo sa akin, mga mapaggawa ng masama!’”  (Mat. 7:22-23, Ibid.).

Kaya, kahit gamitin pa ng tao sa paglilingkod niya ang pangalan ng ating Panginoong Jesucristo at kahit makagawa pa siya ng maraming milagro, kung hindi naman ang kalooban ng Diyos ang kaniyang ginanap o sinunod ay hindi siya pagiging dapatin sa kaharian ng langit.

Maaaring sa pagsasagawa ng tao ng paglilingkod at pagsamba sa Diyos ay maglakip siya ng mga sakripisyo, at pagpapakahirap sa katawan. Ngunit, ito kaya ay sapat na para maging makabuluhan sa Diyos ang pagsambang salig naman sa aral lamang ng tao? Tunghayan natin ang pahayag ni Apostol Pablo:

“Ang lahat ng mga bagay na ito ay mangasisira sa paggamit), ayon sa mga utos at mga aral ng mga tao? Ang mga bagay na iya’y katotohanang mayroong anyo ng karunungan sa pagsambang kusa, at sa pagpapakababa, at sa pagpapakahirap sa katawan; ngunit walang anomang kabuluhan laban sa ikalalayaw ng laman” (Col. 2:22-23).

Samakatuwid, wala ring kabuluhan ang pagsambang iniuukol ng tao sa Diyos kahit pa lakipan ng pagpapakasakit kailanman at ito’y nakasalig lamang sa aral at utos ng tao at hindi sa kalooban ng Diyos.

Ang katotohanang ito ay napatunayan na sa panahon ng mga unang lingkod ng Diyos tulad ng nangyari sa magkapatid na sina Nadab at Abiu:

“At si Nadab at si Abiu, na mga anak ni Aaron, ay kumuha ang bawa’t isa sa kanila ng kanikaniyang suuban, at sinidlan nila ng apoy, at pinatungan ng kamangyan, at sila’y naghandog sa harap ng Panginoon ng ibang apoy na hindi inutos niya sa kanila. At sa harap ng Panginoon ay may lumabas na apoy, at sinupok sila; at namatay sila sa harap ng Panginoon. Nang magkagayo’y sinabi ni Moises kay Aaaron, Ito ang sinalita ng Panginoon, na sinasabi, Ako’y babanalin ng mga lumalapit sa akin, at sa harap ng buong bayan ay luluwalhatiin ako. At si Aaron ay hindi umimik” (Lev. 10:1-3).

Ang magkapatid na ito ay kabilang sa mga unang lingkod ng Diyos sa panahon ng bayang Israel. Ngunit, hindi tinaggap ni isinaalang-alang ng Diyos ang kanilang pagsamba kahit na sila’y kabilang sa Kaniyang bayan o kahit pa sa Kaniya nila ipinatutungkol ang paghahandog ng handog na susunugin. Pinatutunayan lamang dito na kailanman at hindi ayon sa kalooban o kautusan ng Diyos ang alinmang paglilingkod o pagsamba na iaalay sa Kaniya ay hindi Niya tatanggapin.

Ang isa pang nakakatulad ng pangyayaring iyan ay ang naganap kay Uzza:

“At nang sila’y  magsidating sa giikan ni Nachon, iniunat ni Uzza ang kaniyang kamay sa kaban ng Dios, at hinawakan; sapagka’t ang mga baka ay nangatisod. At ang galit ng Panginoon ay nagalab laban kay Uzza; at sinaktan siya ng Dios doon dahil sa kaniyang kamalian; at doo’y namatay siya sa siping ng kaban ng Dios” (II Sam . 6:6-7).

Kapansin-pansin ang napakalaking pagmamalasakit na iniukol o ginawa ni Uzza para sa kaban ng Diyos. Sapagkat nakita niya na ang mga baka ay natisod at maaaring mapinsala ang kaban ng tipan ng Diyos, ano ang ginawa ni Uzza? Hinawakan niya ito. Hindi nakabuti kay Uzza ang ginawa niyang iyon, bagkus, iyon pa nga ang naging dahilan ng kaniyang kamatayan sa siping ng kaban ng Diyos.

Nawalan ng kabuluhan ang ginawang pagmamalasakit ni Uzza dahil sa “kaniyang kamalian” – nilabag niya ang ipinag-utos ng Diyos sa kanila noon: 

“At pagka si Aaron at ang kaniyang mga anak ay nakatapos na makapagtakip sa santuario at sa buong kasangkapan ng santuario, kailan ma’t isusulong ang kampamento: ay magsisilapit pagkatapos ang mga anak ni Koath upang kanilang buhatin yaon: datapuwa’t huwag silang hihipo sa santuario, baka sila’y mamatay. Ang mga bagay na ito ay siyang pasanin ng mga anak ni Coath sa tabernakulo ng kapisanan” (Blg. 4:15)

Kaya, kahit gaano pa ang pagmamalasakit na gawin ng tao alang-alang sa paglilingkod sa Diyos, anoman ang kaniyang puhunaning hirap at panahon, kailanman at hindi nakasalig sa utos ng Diyos ay hindi pa rin niya pakikinabangan sapagkat hindi siya tatanggapin ng Diyos. Kung gayon, hindi totoo na anumang uri ng paglilingkod ang iuukol ng tao sa Diyos ay pagiging dapatin. Mahalaga sa Diyos ang paglilingkod, subalit ang nais Niya ay masang-ayon ito sa Kaniyang kalooban. Kaya dapat munang tiyakin ng tao na ang kaniyang paglilingkod at pagsambang ginagawa o gagawin ay nakasalig sa mga kalooban ng Diyos.

ANG KALOOBAN NG DIYOS
Ayon kay Apostol Pablo, ang kalooban ng Diyos na ipinasiya Niya at minagaling mula pa nang una ay tipunin ang lahat kay Cristo:

“Na ipinakikilala niya sa atin ang hiwaga ng kaniyang kalooban, ayon sa kaniyang minagaling na ipinasiya niya sa kaniya rin. Sa pagiging katiwala sa kaganapan ng mga panahon, upang tipunin ang lahat ng mga bagay kay Cristo, ang mga bagay na nangasa sangkalangitan, at ang mga bagay na nangasa ibabaw ng lupa”   (Efe. 1:9-10).

Matutupad ng tao ang kaloobang ito ng Diyos sa paraang ang tao ay dapat na maging sama-samang sangkap ng iisang katawan, tulad ng itinuro ng mga apostol:

“Sapagka’t kung paanong sa isang katawan ay mayroong tayong maraming mga sangkap, at ang lahat ng mga sangkap ay hindi pareho ang gawain: Ay gayon din tayo, na marami, ay iisang katawan kay Cristo, at mga sangkap na samasama sa isa’t isa” ( Roma 12:4-5)

Ang katawan na tinutukoy ni Apostol Pablo rito ay ang Iglesia na ang ulo ay walang iba kundi ang ating Panginoong Jesucristo, gaya ng mababasa sa Colosas 1:18:

“At siya ang ulo ng katawan, sa makatuwid baga’y ng iglesia.”

Ang pangalan ng Iglesiang katawan ni Cristo ay Iglesia ni Cristo. Mangyari pa, matuwid lamang na ang pangalan ng ulo ay taglay ng katawan. Kaya, taglay ng tunay na Iglesia ang pangalan ni Cristo: 

“Mangagbatian kayo ng banal na halik. Lahat ng iglesya ni Cristo ay bumabati sa inyo” (Roma 16:16, New Pilipino Version).

Kung bakit ang Iglesia ni Cristo ang dapat aniban ng tao upang maisagawa niya ang pagsamba at paglilingkod na katanggap-tanggap sa Diyos ay sapagkat ito ang pinatutunayan ng Biblia na tinubos ng dugo ni Cristo:

“Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.” (Gawa 20:28, Lamsa Translation, isinalin mula sa Ingles)

Napakahalaga na ang tao ay makasama sa mga tinubos ni Cristo ng Kaniyang dugo sapagkat sa ganitong paraan malilinis ang makasalanang budhi ng tao. Hindi lamang iyon, kundi ang pagkatubos sa pamamagitan ng dugo ni Cristo ang nagbibigay ng karapatan sa tao upang makapaglingkod sa Diyos (Heb. 9:14).

Dahil dito, binigyang diin ng mga apostol na maliban sa pagkabuhos ng dugo ng ating Panginoong Jesucristo ay wala ng kapatawaran sa kasalanan o paglilinis sa makasalanang budhi ng tao para maibigay sa kaniya ang karapatan sa paglilingkod sa Diyos: 

“At ayon sa kautusan, ay halos masasabi kong lahat ng mga bagay ay nililinis ng dugo, at maliban na sa pagkabuhos ng dugo ay walang kapatawaran” (Heb. 9:22)

Samakatuwid, hindi maaaring maisagawa ng tao ang marapat na paglilingkod sa Diyos hangga’t hindi muna napatatawad ang kaniyang kasalanan. At ito ay hindi mangyayari hangga’t hindi pa siya natutubos ng dugo ng ating Panginoong Jesucristo. Hindi matutubos ng dugo ni Cristo ang tao hangga’t wala siya sa loob ng Iglesia ni Cristo. Kaya, lubhang napakahalaga ng Iglesia ni Cristo. At dapat nating tandaan, iisa lamang ang tunay na Iglesia ni Cristo (Efe. 4:4)

Tunay na hindi sang-ayon sa Biblia ang paniniwala na ang lahat ng paglilingkod ng tao ay tatanggapin ng Diyos. Lalong hindi totoo na kahit saan o alinmang Iglesia kabilang ang tao ay tatanggapin ng Diyos ang kaniyang pagsamba at paglilingkod.

Iisa lamang ang katawan ni Cristo – iisa lamang ang tunay na Iglesia ni Cristo. Ito ang dapat na hanapin at aniban ng lahat ng tao na ang ibig ay maging katanggap-tanggap sa Diyos ang kanilang paglilingkod at makatiyak ng pagtatamo ng hinahangad na kaligtasan.

Mula sa Pasugo: God's Message Magazine:  April 2010/ Volume 62/ Number 4/ ISSN 0116-1636/pp. 21-23

ANG MAY BAHAGI SA KALIGTASAN

Ni Alberto P. Gonzales

MARAMING TAO ANG umaasa na sa Ikalawang Pagparito ng Panginoong Jesus ay makakasama sila sa mga magmamana ng kaligtasan dahil may kinaaaniban silang relihiyon at nagsasagawa ng paglilingkod sa Diyos at kay Cristo. Ang iba ay nagsasabing sila ay sumasampalataya at ang iba nama’y nagsasabing sila’y hindi nang-aapi ng kapuwa, mapagkawanggawa at matulungin sa nangangailangan, o kaya’y nanghahawak sa mga “himala” na diumano’y kanilang nagagawa dahil sa pangalan ni Cristo.

Subalit, sinu-sino ba ang tiyak na may bahagi sa manang kaligtasan? Sinu-sino naman ang walang bahagi sa manang kaligtasan? At ano ang saligan para sa mga maliligtas at sa mga mapapahamak? Alamin natin ang mga ito sa liwanag ng mga katotohanan o salita ng Diyos na nakasulat sa mga Banal na Kasulatan.


ANG MAGMAMANA NG KAHARIAN

Ipinakilala ng Panginoong Jesus, ang Tagapagligtas, kung sinu-sino ang mga taong magmamana ng kaharian sa Kaniyang pagparito:

“Datapuwa’t pagparito ng Anak ng tao na nasa kaniyang kaluwalhatian, na kasama niya ang lahat ng mga anghel, kung magkagayo’y luluklok siya sa luklukan ng kaniyang kaluwalhatian: At titipunin sa harap niya ang lahat ng mga bansa: at sila’y  pagbubukdinbukdin niya na gaya ng pagbubukodbukod ng pastor sa mga tupa at sa mga kambing; At ilalagay niya ang mga tupa sa kaniyang kanan, datapuwa’t sa kaliwa ang mga kambing. Kung magkagayo’y sasabihin ng Hari sa nangasa kaniyang kanan, Magsiparito kayo, mga pinagpala ng aking Ama, manahin ninyo ang kahariang nakahanda sa inyo buhat nang itatag ang sanglibutan: … Kung magkagayo’y sasabihin naman niya sa mga nasa kaliwa, Magsilayo kayo sa akin, kayong mga sinumpa, at pasa apoy na walang hanggan na inihanda sa Diablo at sa kaniyang mga anghel.” (Mat. 25:31-34, 41)

 Ito‎’y paglalarawan ni Cristo tungkol sa magaganap sa araw ng Kaniyang pagparito – ang pagbubukod-bukod sa mga tao sa dalawang uri at ang kanilang huling hantungan. Ang isang uri ay itinulad Niya sa mga tupa at sila ang mga taong magmamana ng kaharian o maliligtas. Ang isa naman ay ang itinulad sa mga kambing na pasasa apoy na walang hanggan o parurusahan.

Ang mga tupa na magmamana ng kaligtasan ay ang mga kay Cristo:

“At kung kayo’y kay Cristo, kayo nga’y binhi ni Abraham, at mga tagapagmana ayon sa pangako.” (Gal. 3:29)

 Sa kabilang dako, pinatutunayan ng Biblia na ang mga hiwalay kay Cristo, hindi Niya tupa kaya’t tinawag na kambing, ay walang pag-asa sa manang kaligtasan:

“Hiwalay kayo noon kay Cristo at hindi kabilang sa Israel. Wala kayong bahagi sa tipang at pangako ng Dios sa kanila. Wala kayong Dios o pag-asa sa kaligtasan.” (Efe. 2:12, Salita ng Buhay)

ANG MGA KAY CRISTO NA TAGAPAGMANA

Mahalaga, kung gayon, na makilala natin kung sino ang mga kay Cristo na siyang magiging tagapagmana, at dito dapat sikapin ng lahat ng tao na mapabilang. Tiniyak ng Biblia:

“Na ang mga Gentil ay mga tagapagmana, at mga kasangkap ng katawan, at mga may bahagi sa pangako na kay Cristo Jesus sa pamamagitan ng evangelio.” (Efe. 3:6)

 Ayon sa mga apostol, ang mga tagapagmana ng pangako ay ang mga naging kasangkap ng katawan o ng Iglesia (Col. 1:18). Ang Iglesia na katawan at pinangunguluhan ni Cristo ay ang Iglesia ni Cristo:

“Mangagbatian kayo ng banal na halik. Lahat ng iglesya ni Cristo ay bumabati sa inyo.” (Roma 16:16, New Pilipino Version)

 Kaya, kapag ang tao ay wala sa loob ng Iglesia ni Cristo, nangangahulugan lamang na siya ay hiwalay kay Cristo at hindi siya makaaasa sa manang kaligtasan.

UPANG MAKABAHAGI SA MANA
May mga taong ang ipinipilit at iminamatuwid ay may bahagi pa rin sila sa manang ipinangako ng Diyos kahit pa hindi sila umanib sa Iglesia ni Cristo at mamalagi sila sa kanilang relihiyon. Ang paniniwalang ito ay salungat sa mga katotohanang nakasulat sa Biblia sapagkat ganito ang ginagawa sa mga naghahangad na makabahagi sa mana:

“Na nagpapasalamat sa Ama, na nagpaging dapat sa atin upang makabahagi sa mana ng mga banal sa kaliwanagan; Na siyang nagligtas sa atin sa kapangyarihan ng kadiliman, at naglipat sa atin sa kaharian ng Anak ng kaniyang pagibig; Na siyang kinaroroonan ng ating katubusan, na siyang kapatawaran ng ating mga kasalanan.” (Col. 1;12-14)

Kailangang ang tao’y mailigtas sa kapangyarihan ng kadiliman at ilipat sa kaharian ng Anak upang magtamo ng katubusan at kapatawaran sa kasalanan.

Ang kaharian ng Anak na siyang kinaroroonan ng katubusan ay ang Iglesia ni Cristo sapagkat ito ang binili o tinubos sa pamamagitan ng dugo ni Cristo:

“Ingatan ninyo kung gayon ang inyong sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.” (Gawa 20:28, Lamsa Translation, isinalin mula sa Ingles)

Bilang mga tinubos ng dugo ni Cristo, ang mga kaanib sa Iglesia ni Cristo ang tiyak na magmamana ng pangakong kaligtasa. Dahil dito, marapat laman na magtaglay sila ng mga katangiang hinahanap ng Diyos – hindi mga tamad sa paglilingkod sa Kaniya, manapa sila’y dapat maging mananampalataya at matiisin:

"Na huwag kayong mga tamad, kundi mga taga tulad kayo sa mga na sa pamamagitan ng pananampalataya at ng pagtitiis ay nagsisipagmana ng mga pangako.” (Heb. 6:12)  

Mula sa Pasugo: God's Message Magazine:  October 2008/ Volume 60/ Number 10/ ISSN 0116-1636/pp. 23-24

ANG TUNAY NA PARAAN NG PAGPAPAWALANG-SALA NG DIYOS

Ni Ruben C. Santos

IBA'T-IBANG PAMAMARAAN ang ginagamit ng mga tao upang maalis ang galit ng Diyos sa kanila bunga ng mga kasalanang nagawa nila. May mga tao na nagpipinitensya, lumalakad nang paluhod patungo sa altar ng simbahan; pinahihirapan ang kanilang katawan; ang iba nama'y nagsasadya pa sa malalayong dako sa layuning magsakripisyo at magsasagawa ng mataimtim na pagninilay-nilay (retreat) para hingin ang awa at habag ng Diyos na sila ay mapatawad. Subalit ano ang sinasabi ng Biblia tungkol sa mga sakripisyo na ginagawa ng tao subalit ang batayan naman ay mga aral lamang ng tao? Sa Colosas 2:22-23 ay ganito ang nakasulat:

"Ang lahat ng alituntuning ito ay masisira sa paggamit, palibhasa'y mga utos at mga aral lamang ng tao. Ang mga bagay na ito'y mayroong anyo ng karunungan sa pagsambang ayon sa sariling kagustuhan, sa pagpapakababa, at sa pagpapahirap sa katawan, ngunit wala silang kabuluhan laban sa kalayawan ng laman" (Ang Bagong Biblia).

Hindi masamang hangarin ng tao ang kapatawaran ng kasalanan. Subalit, matatamo ba niya ito sa pamamagitan ng kaniyang sariling pamamaraan lamang, gaya ng pagsasagawa ng iba't-ibang uri ng paglilingkod sa Diyos? Ano ang ipinauunawa ng mga apostol sa mga taong iginigiit ang sarili nilang paraan upang mapatawad o mapawalang-sala sila ng Diyos? Ayon sa mga apostol, dapat munang makilala o malaman ng mga tao ang pagpapawalang-sala na kaloob ng Diyos:

"Mapatutunayan kong sila'y nagsisikap na maging kalugod-lugod sa Diyos, subalit mali ang kanilang batayan. Sapagkat hindi nila nakilala ang pagpapawalang-sala na kaloob ng Diyos, at nagsikap silang magtayo ng sarili nilang pamamaraan sa halip na sundin ang pamamaraan ng Diyos" (Roma 10:2-3, Magandang Balita Biblia).

Kapansin-pansin ang binanggit ni Apostol Pablo na pinatutunayan niyang may mga taong talagang nagsisikap noon pa man na maging kalugod-lugod sa Diyos, subalit mali ang kanilang ginamit na batayan o pamamaraan sa halip na sundin ang sa Diyos. Ano ba ang paraang itinuro ng Diyos sa pamamagitan ng mga apostol upang ang mga taong nagkasala ay mapatawad sa kasalanan? Kailangang linisin ang tao ng dugo ni Cristo:

"Ngunit higit na di-hamak ang magagawa ng dugo ni Cristo. Sa pamamagitan ng walang hanggang Espiritu ay inialay niya sa Diyos ang kanyang sarili na walang kapintasan. Ang kanyang dugo ang luminis sa ating puso't isip upang talikdan na natin ang mga gawang walang kabuluhan at paglingkuran ang Diyos na buhay" (Heb. 9:14, Ibid.).

Maliban sa pagkabuhos ng dugo ni Cristo ay wala nang iba pang paraan upang ang tao'y maging malinis sa lahat ng kaniyang karumihan o mapatawad sa kasalanan:

"At ayon sa kautusan, ay halos masasabi kong lahat ng mga bagay ay nililinis ng dugo, at maliban na sa pagkabuhos ng dugo ay walang kapatawaran" (Heb. 9:22).

Ipinagdiinan ito ni Apostol Pablo sa kaniyang mga pagtuturo noon pa sapagkat may mga taong gustung-gustong maging karapat-dapat o kalugod-lugod sa Diyos subalit ayaw namang pasaklaw sa paraan Niya, bagkus ay ipinagpipilitan ang kanilang sariling paraan. Kaya nga ang sabi ni Apostol Pablo "sila'y nagsisikap na maging kalugod-lugod sa Diyos, subalit mali ang kanilang batayan."

KAILANGAN ANG KAPATAWARAN
Ano ba ang isa sa mga pangunahing dahilan kung bakit kailangang ang tao ay mapatawad sa kaniyang mga kasalanan? Ang taong nagkasala ay nahiwalay sa Diyos, ayon sa pagtuturo ng Biblia:

"Kundi pinaghiwalay ng inyong mga kasamaan kayo at ang inyong Dios, at ang inyong mga kasalanan ay siyang nagpakubli ng kaniyang mukha sa inyo, upang siya'y huwag makinig" (Isa. 59:2).

Bukod sa nahiwalay sa Diyos ang mga nagkasala ay itinuring pa Niya na kaaway ang mga ito:

"At kayo, nang nakaraang panahon ay nangahiwalay at mga kaaway sa inyong pagiisip sa inyong mga gawang masasama" (Col. 1:21)

Higit sa lahat, tinakdaan ng Diyos na pagbayaran ng tao ang kamatayan ang mga kasalanang nagawa niya:

"Sapagka't ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan; datapuwa't ang kaloob na walang bayad ng Dios ay buhay na walang hanggan kay Cristo Jesus na Panginoon natin" (Roma 6:23).

Ang kamatayang ito na itinakda ng Diyos na maging ganap na kabayaran ng kasalanan ng tao ay hindi lamang ang kamatayang pagkalagot ng hininga kundi ang ikalawang kamatayan sa dagat-dagatang apoy:

"At ang kamatayan at ang Hades ay ibinulid sa dagatdagatang apoy. Ito ang ikalawang kamatayan, sa makatuwid ay ang dagatdagatang apoy" (Apoc. 20:14).

Sa parusang ito kailangang-kailangan ng tao na maligtas. Tiniyak ng Banal na Kasulatan na ang lahat ng tao ay nagkasala:

"Kaya, kung paano na sa pamamagitan ng isang tao ay pumasok ang kasalanan sa sanglibutan, at ang kamataya'y sa pamamagitan ng kasalanan; at sa ganito'y ang kamatayan ay naranasan ng lahat ng mga tao, sapagka't ang lahat ay nangagkasala" (Roma 5:12).

Tunay nga, kailangan ng tao ang katubusan o kapatawan ng kaniyang mga kasalanan. At ang kapatawaran ay matatamo lamang sa pamamagitan ng dugo ng ating Panginoong Jesucristo upang ang tao ay mailapit na muli sa Diyos:

"Ngunit dahil sa pakikipag-isa kay Cristo Jesus, kayong dating malayo ay inilapit sa pamamagitan ng dugo ni Cristo" (Efe 2:13, New Pilipino Version).

ANG NATAMO NG NATUBOS
Ang tanging kaparaanan lamang upang ang tao malinis o mapatawad sa kaniyang mga kasalanan ay ang siya'y matubos ng mahalagang dugo ng ating Panginoong Jesucristo. Ano ang kahalagahan kung ang tao ay matubos o mapatawad na sa kaniyang kasalanan? Makakapaglilingkod na siya sa Diyos na buhay (Heb. 9:14).

Hindi lamang ang karapatan sa tunay na paglilingkod sa Diyos ang matatamo ng taong malilinis o mapatatawad sa kasalanan sa pamamagitan ng dugo ni Cristo kundi higit sa lahat ay iyon ang tiyak na ikaliligtas niya sa poot ng Diyos:

"Ngunit ipinadama ng Diyos ang kanyang pag-ibig sa atin nang mamatay si Cristo para sa atin noong tayo'y makasalanan pa. At ngayong napawalang-sala na tayo sa pamamagitan ng kanyang dugo, lalo nang tiyak na maliligtas tayo sa poot ng Diyos sa pamamagitan niya" (Roma 5:8-9, MB).

Itinuturo ng Biblia kung alin at kung sinu-sino lamang ang mga taong napatawad na sa kasalanan, nagtamo ng karapatang magsagawa ng tunay na pagsamba at paglilingkod sa Diyos, at tiyak na maliligtas:

"Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito'y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo" (Gawa 20:28, Lamsa Translation, isinalin mula sa Ingles)

Samakatuwid, hindi ang kahit sino na lamang ay makatitiyak o makapag-aangking siya'y nalinis o natubos na ng mahalagang dugo ng ating Panginoong Jesucristo sapagkat ang pinatutunayan ng mga apostol na tinubos o binili ni Cristo ng Kaniyang dugo ay ang Iglesia Ni Cristo. Kaya ano ang ang ipinagagawa ng ating Panginoong Jesucristo sa sinumang tao na naghahangad na makinabang sa pagkakabuhos ng Kaniyang dugo? Sa Juan 10:9 ay ganito ang maliwanag na itinuro ni Cristo:

"Ako ang pintuan; sinumang pumasok sa loob ng kawan sa pamamagitan ko ay magiging ligtas ..." (Revised English Bible, isinalin mula sa Ingles)

Ang kawan na tinutukoy ni Cristo ay walang iba kundi ang Iglesia Ni Cristo (Gawa 20:28, Lamsa Translation).

Samakatuwid, marapat lamang na hangarin ng tao na mapatawad siya sa kaniyang mga kasalanan subalit mangyayari lamang ito sa kaniya kung pasasaklaw siya sa patakaran o pamamaraan ng Diyos - kailangang ang siya'y umanib sa Iglesia Ni Cristo. Ang pag-anib sa tunay na Iglesia ang tanging paraan upang ang tao ay mapabilang sa mga tinubos ng dugo ni Cristo at nang sa gayon ay mapatawad siya sa kasalanan, magtamo ng karapatan sa tunay na paglilingkod sa Diyos, at higit sa lahat ay makatiyak ng kaligtasan sa Araw ng Paghuhukom.

Mula sa Pasugo: God's Message Magazine:  August 2011/ Volume 63/ Number 8/ ISSN 0116-1636/pp. 24-26

ANG PAGLILIGTAS AYON SA KATUWIRAN NG DIYOS

Ni Leopoldo L. Guevarra

MARAMING KURU-KURO ang ating naririnig kapag ang paksa ng usapan ay kaligtasan ng kaluluwa pagdating ng Araw ng Paghuhukom. May nagsasabi na huwag lang gagawa ng masama o ng kasalanan at magsikap lang na makagawa ng inaakalang mabuti ang sinuman ay ligtas na siya. Sinasabi naman ng iba na sapat nang sampalatayanan ang Panginoong Jesucristo bilang Panginoon at Tagapagligtas upang magtamo sila ng kaligtasan. May mga nagsasabi pa na wala raw kinalaman ang relihiyon para ang tao ay maligtas. Upang malaman natin kung sang-ayon sa Biblia ang iba't-ibang paniniwalang nabanggit ay mahalagang maunawaan muna kung ano ang batas ng Panginoong Diyos na itinakda Niya sa taong nagkasala. May ganitong sinasabi sa Biblia:

"Hindi papatayin ang mga magulang dahil sa mga anak, ni ang mga anak ay papatayin dahil sa mga magulang; bawa't tao'y papatayin dahil sa kaniyang sariling kasalanan" (Deut. 24:16).

Ito ang batas ng Panginoong Diyos sa pagbabayad ng tao sa nagawang kasalanan─ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan. At kung sino ang nagkasala ay siyang dapat magbayad. Kaya, ang sabi: "... bawa't tao'y papatayin dahil sa kaniyang sariling kasalanan". Kahit magulang ay di maaaring magbayad para sa kasalanang nagawa ng anak, at kahit ang anak ay hindi maaaring magbayad para sa kasalanang nagawa ng magulang. Labag sa batas ng Diyos, kung gayon, na iba ang magbayad sa kasalanang nagawa ng isang tao. Ang batas na ito ay hindi nagbago kahit na nang dumating ang panahong Cristiano:

"Sapagka't ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan; datapuwa't ang kaloob na walang bayad ng Dios ay buhay na walang hanggan kay Cristo Jesus na Panginoon natin" (Roma 6:23).

Ang kamatayang kabayaran ng kasalanan ay hindi lamang ang pagkalagot ng hininga, sapagkat may ikalawang kamatayang itinakda ang Diyos bilang ganap na kabayaran ng kasalanang nagawa ng tao at ito ay sa dagat-dagatang apoy:

"At ang kamatayan at ang Hades ay ibinulid sa dagatdagatang apoy. Ito ang ikalawang kamatayan, sa makatuwid ay ang dagatdagatang apoy" (Apoc. 20:14).

Samakatuwid, hindi natatapos ang lahat-lahat sa tao pagdating ng kamatayang pagkalagot ng hininga palibhasa'y ang lahat ng mga tao (maliban sa Panginoong Jesucristo) ay nagkasala:

"Kaya, kung paano na sa pamamagitan ng isang tao ay pumasok ang kasalanan sa sanglibutan, at ang kamataya'y sa pamamagitan ng kasalanan; at sa ganito'y ang kamatayan ay naranasan ng lahat ng mga tao, sapagka't ang lahat ay nangagkasala" (Roma 5:12).

PAGKAKATAON UPANG MALIGTAS

Ang lahat ng tao ay nakatakda sa parusa ng Diyos bilang kabayaran ng kanilang kasalanan. Subalit, dahil sa kagustuhan din ng Panginoong Diyos na ang tao ay huwag mapahamak, isinugo Niya ang Panginoong Jesucristo upang maging Tagapagligtas tulad ng mababasa sa Gawa 5:31:

"Siya'y pinadakila ng Dios ng kaniyang kanang kamay upang maging Principe at Tagapagligtas, upang magbigay ng pagsisisi sa Israel, at kapatawaran ng mga kasalanan."

Sa pamamagitan ng Panginoong Jesucristo, ang taong nakatakda sa parusa ay nagkaroon ng pagkakataon na maligtas. Subalit, bagaman ang Panginoong Jesucristo ay sinugo ng Diyos upang maging Tagapagligtas, ay ipinagpauna na Niya noong naririto pa Siya sa lupa na hindi Niya sisirain ang kautusan o batas ng Panginoong Diyos:

"Huwag ninyong isiping ako'y naparito upang sirain ang kautusan o ang mga propeta: ako'y naparito hindi upang sirain, kundi upang ganapin" (Mat. 5:17).

Lagi nating tatandaan ang batas ng Panginoong Diyos na: "...bawa't tao'y papatayin dahil sa kaniyang sariling kasalanan." Malalabag ng Panginoong Jesucristo ang batas na ito ng Diyos kung pananagutan Niya ang kasalanan ng iba. Kaya, tiyak na mali ang sinasabi ng iba na huwag na lamang gagawa ng masama ay maliligtas na. Sapagkat nagkasala ang tao, hinihingi ng kautusan o batas ng Diyos na ito ay bayaran ng kamatayang hindi lamang pagkalagot ng hininga kundi ng ikalawang kamatayan sa dagat-dagatang apoy. Natitiyak din nating mali ang sinasabi ng iba na sumampalataya lamang sa Panginoong Jesucristo ay maliligtas na, sapagkat, tiniyak ng Panginoong Jesucristo na hindi Niya sisirain ang batas ng Panginoong Diyos sa pagbabayad ng tao sa nagawang kasalanan.

ANG KATUWIRAN SA PAGLILIGTAS

Paano magagawa ng Panginoong Jesucristo ang pagliligtas sa taong nagkasala nang hindi malalabag ang batas ng Diyos? Ang kasagutan ay mababasa natin sa Efeso 2:15:

"Na inalis ang pagkakaalit sa pamamagitan ng kaniyang laman, kahit kautusan na may mga batas at ang palatuntunan; upang sa dalawa ay lalangin sa kaniyang sarili ang isang taong bago, sa ganito'y ginagawa ang kapayapaan."

Ito ang ginawa ng Panginoong Jesucristo para mapanagutan Niya ang kasalanan ng mga taong ililigtas Niya. Nilalang Niya ang dalawa upang maging isang taong bago. Alin ang tinutukoy ni Apostol Pablo na "dalawa" na nilalang ng Panginoong Jesucristo sa Kaniyang sarili na maging isang taong bago? Niliwanag ito ng apostol sa kaniyang sulat sa mga Cristianong taga-Colosas:

"At siya ang ulo ng katawan, sa makatuwid baga'y ng iglesia" (Col. 1:18).

Ang dalawa na nilalang ng Panginoong Jesucristo upang maging isang taong bago ay Siya (na lumugar bilang ulo) at ang Iglesia (na ginawa naman Niyang katawan). Kaya, nagawang panagutan ng Panginoong Jesucristo ang kasalanan ng mga taong nasa Kaniyang Iglesia nang hindi labag sa katuwiran ng Diyos, sapagkat Siya ang ulo at tagapanagot nito. Katawan Niya ang Iglesia na Kaniyang pinanagutan. Ano ang pangalan ng tunay na Iglesia na pinangunguluhan ng Panginoong Jesucristo? Ang sagot ay mababasa sa Roma 16:16:

"Magbatian kayo ng banal na halik. Lahat ng iglesya ni Cristo ay bumabati sa inyo" (New Pilipino Version).

Maling paniniwala rin ang sinasabi ng iba na hindi na kailangan ang pag-anib sa Iglesia Ni Cristo sa ikapagtatamo ng kaligtasan. Tanging sa pamamagitan lamang ng tunay na Iglesia na ginawa ng Panginoong Jesucristo na Kaniyang katawan ay mapananagutan Niya ang kasalanan ng Kaniyang ililigtas nang hindi malalabag ang batas o katuwiran ng Diyos ukol sa pagbabayad ng tao sa nagawang kasalanan. Dahil dito, ano ang itinuro ng Tagapagligtas na dapat gawin ng sinumang taong nais na maligtas?

"Ako ang pintuan; sinumang pumasok sa loob ng kawan sa pamamagitan ko ay magiging ligtas ..." (Revised English Bible, isinalin mula sa Ingles)

Sa talatang ito ay hindi lamang itinuro ng Panginoong Jesucristo na dapat gawin ng tao ang pagpasok sa loob ng kawan para maligtas, kundi, ipinakilala rin Niya na Siya ay hindi nagtatangi ng tao na naghahangad na maligtas. Kaya ang sabi Niya, "...sinumang pumasok sa loob ng kawan sa pamamagitan ko ay magiging ligtas." Kung mayroon man Siyang itinatangi, ito ay ang kaparaanan─kailangang pumasok ang tao at mapaloob sa kawan. Ang kawan na dapat kapalooban para sa pagtatamo ng kaligtasan ay ang tunay na Iglesia:

"Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito'y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo" (Gawa 20:28, Lamsa Translation, isinalin mula sa Ingles)

NALALAPIT ANG WAKAS

Ang mga kaanib sa Iglesia Ni Cristo ay panatag na umaasa sa kaligtasan sapagkat ang nangako ay ang mismong Tagapagligtas. Kailan matatamo ng mga kaanib sa Iglesia Ni Cristo ang kaligtasang ipinangako ng Panginoong Jesucristo? Ang sabi ni Apostol Pablo:

"Ay gayon din naman si Cristo, na inihandog na minsan upang dalhin ang mga kasalanan ng marami, sa ikalawa'y pakikita na hiwalay sa kasalanan, sa ikaliligtas ng mga nagsisipaghintay sa kaniya" (Heb. 9:28).

Ang kaligtasang inaasahan ng mga kaanib sa Iglesia Ni Cristo ay sa ikalawang pagparito ng Panginoong Jesucristo o pagdating ng Araw ng Paghuhukom. Matagal pa kaya bago bumalik ang Panginoong Jesucristo? Paano natin malalaman kung malayo pa o malapit na ang Kaniyang pagbabalik?

"At samantalang siya'y nakaupo sa bundok ng mga Olivo, ay nagsilapit sa kaniya ng bukod ang mga alagad, na nagsisipagsabi, Sabihin mo sa amin, kailan mangyayari ang mga bagay na ito? at ano ang magiging tanda ng iyong pagparito, at katapusan ng sanglibutan?" (Mat. 24:3)

Sa talatang ito, ang itinanong ng mga alagad sa Panginoong Jesucristo ay ang tungkol sa magiging tanda ng Kaniyang pagparito at ng katapusan ng sanlibutan. Ano ang naging sagot Niya sa tanong ng mga alagad? Sinabi Niya:

"Gayon din naman kayo, pagka nangakita ninyo ang lahat ng mga bagay na ito, ay talastasin ninyo na siya'y malapit na, nasa mga pintuan nga" (Mat 24:33)

Tiyak ang tugon ng Panginoong Jesucristo sa tanong ng mga alagad Niya: "...pagka nangakita ninyo ang lahat ng mga bagay na ito, ay talastasin na siya'y malapit na." Anu-ano ang mga bagay na makikita o mangyayari kapag malapit na ang wakas ng mundo?

"At mangakakarinig kayo ng mga digmaan at mga alingawngaw ng mga digmaan; ingatan ninyo na huwag kayong magulumihanan: sapagka't kinakailangang ito'y mangyari datapuwa't hindi pa ang wakas. Sapagka't magsisitindig ang mga bansa laban sa bansa, at ang kaharian laban sa kaharian; at magkakagutom at lilindol sa iba't ibang dako. Datapuwa't ang lahat ng mga bagay na ito ay siyang pasimula ng kahirapan." (Mat. 24:6-8)

Ito ang mga bagay na sinabi ng Panginoong Jesucristo na mangyayari kapag malapit na ang ikalawang pagparito Niya na siya ring katapusan ng sanglibutan. Ang sabi: "At mangakakarinig kayo ng mga digmaan at mga alingawngaw ng mga digmaan." Naganap na ang mga digmaang ito, at ito ay ang mga digmaang sumiklab noong 1914 at 1939 na tinatawag ng kasaysayan na una at ikalawang digmaang pandaigdig. Bakit natin natitiyak na ang mga digmaang nagsimula noong 1914 at 1939 ay ang mga digmaang ipinagpauna ng Panginoong Jesucristo na magaganap kapag malapit na ang katapusan ng sanlibutan? Sapagkat, ang mga digmaang ibinabala Niya ay susundan ng pagkakagutom, paglindol sa iba't-ibang dako, at paglaganap ng kahirapan na iyon nga ang nakita natin sa pangyayari. Kaya, napakalapit na ng pagbabalik ng Panginoong Jesucristo na siya ring wakas ng mundong ito. Napakalapit na ng paghuhukom na itinakda ng Panginoong Diyos. Para tayo'y makatiyak ng pagtatamo ng kaligtasan pagdating ng araw na yaon, ay dapat nating sundin ang tinuro ng Panginoong Jesucristo─ang pagpasok sa Kaniyang Iglesia.

Mula sa Pasugo: God's Message Magazine:  July 2011/ Volume 63/ Number 7/ ISSN 0116-1636/pp. 25-27